Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Duo Reges: constructio interrete. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Moriatur, inquit. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Graccho, eius fere, aequalí? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q.
Eademne, quae restincta siti?
Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.
Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Nihilo magis.: Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus.
Verum audiamus.: Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
Hunc vos beatum;: Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.
Ita prorsus, inquam;: Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.
Certe non potest.: Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.
Quo modo?: Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Paria sunt igitur. Idem adhuc; Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem.

Hoc autem tempore, etsi multa in omni parte Athenarum sunt in ipsis locis indicia summorum virorum, tamen ego illa moveor exhedra.

Scilicet vocabulis rerum mutatis inconstantiae crimen ille
effugit, nos effugere non possumus! Ille Metelli vitam negat
beatiorem quam Reguli, praeponendam tamen, nec magis
expetendam, sed magis sumendam et, si optio esset, eligendam
Metelli.

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates
repellant.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.
Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.
Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.
Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles.

Quid iudicant sensus?

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Itaque his sapiens semper vacabit. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.